Posted in Sin categoría
Despois de moito tempo sen empregar este canal de información por cuestións técnicas, vimos de recuperar a operatividade do mesmo e comezamos con toda a ilusión e humildade de quen se inicia neste mundo blogueiro. Tentaremos facer un bo uso desta ferramenta e que sirva para chegar máis e mellor a todas aquelas persoas que precisan da información que pomos a vosa disposición.
23 miércoles Mar 2022
Posted in Sin categoría
«La conciliación de la vida personal, familiar y laboral es una condición para poder disfrutar de una
vida plena. Conciliar es poder disponer mejor de nuestro tiempo. Compatibilizar nuestro trabajo
con nuestras obligaciones e intereses. Y encontrar un equilibrio entre vida y trabajo.»
Así comeza comeza o texto da proposta que o consello de ministros do estado español aprobou o 23 de Marzo do 2018 na que se acordou establecer o propio 23 de Marzo como Día Nacional da Conciliación persoal, familiar e laboral e corresponsabilidade na asunción de responsabilidades familiares.
Queda ben claro que estamos ante un asunto que se circunscribe ao ámbito laboral e familiar das persoas e iso levamos tempo defendendo dende a Fanpo ante a estendida e recorrente relación mal entendida da conciliación familiar cos centros educativos.
A lei sobre a conciliación é a Ley 39/1999, de 5 de noviembre (https://www.boe.es/buscar/pdf/1999/BOE-A-1999-21568-consolidado.pdf) Esta introduce cambios lexislativos no ámbito laboral para que os traballadores poidan participar da vida familiar, dando un novo paso no camiño da igualdade de oportunidades entre mulleres e homes. Trata ademais de gardar un equilibrio para favorecer os permisos por maternidade e paternidade sen que elo afecte negativamente ás
posibilidades de acceso ao emprego, ás condicións do traballo e ao acceso a postos de
especial responsabilidade das mulleres. Ao mesmo tempo se facilita que os homes
poidan ser copartícipes do coidado de seus fillos dende o mesmo momento do nacemento ou
da súa incorporación á familia.
Temos que tomar conciencia dos dereitos que veñen amparados por lei e do foro no que compre reclamar que se teñan en conta. Mesturar isto co entorno educativo leva a un empobrecemento da vida familiar, a un distanciamento coas crianzas, a unha cada vez menor influencia da impronta na educación e valores das nosas fillas e fillos e rematamos atopándonos cunha sociedade cada vez máis desestructurada froito da propia falla de vínculos sólidos dentro das familias xa dende a infancia.
07 martes Dic 2021
Posted in Sin categoría
O pasado sábado tivo lugar un acto reivindicativo da Plataforma en defensa da Sanidade Pública do Condado que dentro da súa habitual costume de facer actos nos diversos concellos integrados na plataforma a petición dos representantes de cada un deles, se levou a cabo unha manifestación en Covelo. Previamente e dentro dos propios actos reivindicativos da plataforma, se fixo unha caravana-protesta que partindo dos concellos de As Neves ou Salvaterra de Miño, se agruparon en Pontereas para partir dende o centro de saúde desta para percorrer os concellos de Mondariz-Balneario, Mondariz e logo (previo paso por Vilasobroso e Paraños) dirixirse cara a fin do traxecto no concello de Covelo. Durante o percorrido se foron sumando vehículos á caravana para amosar o malestar xeral coa política de recortes presente na xestión da Sanidade Pública.
Dentro das diversas circunstancias que motivaron a creación desta plataforma da que a nosa Federación participa apoiando cada un dos seus actos, están situacións coma a de Covelo que unha vez mais perde o seu servizo de pediatría. No ano 2018 xa se formara outra plataforma específica pola defensa do servizo de pediatría que desapareceu dos concellos de Mondariz, M.-Balneario e Covelo, obrigando ás familias a desprazarse ata Ponteareas para ser atendidos nun servizo que xa de por sí estaba en precario, masificado e sen o persoal preciso. Daquela foron dez meses de actos reivindicativos ata acadar o restablecemento do servizo. Pouco dura a ledicia na casa do pobre, di o refrán. A día de hoxe non só están a piques de perder o servizo de pediatría (xa coa obriga de desplazarse a Mondariz) se non que teñen prazas de medicina de familia que non están cubertas. E non é cuestión de ser mais ou menos crítico coa xestión do Sergas se non que son realidades inapelables e sen xustificación comprensible. O resto son excusas para agochar unha mala programación na xestión. Os males dos que adolece o Servizo de Saúde Pública non se poden agochar detras do paraugas da COVID-19; todos sabemos que veñen de antes da pandemia.
A preocupación e malestar da poboación vai en aumento e no rural é unha situación aínda mais preocupante e insostible en nucleos coma o de Covelo onde contan cunha poboación de idade avanzada porcentualmente elevada e obrigada a desprazarse para ter asistencia sanitaria e na mesma situación se atopan os mais cativos. Si esta é a politica de promoción do rural da que tanto presume a administración autonómica, mellor será encomendarse aos astros para ver se unha alineación dos planetas provoca un xiro do destino.
Mentres tanto non queda mais que sair á rúa a amosar o noso malestar e a defender un dos piares básicos do noso benestar. Que non nos colla ningunha pandemia sen atención sanitaria pública porque a desfeita podería ser de magnitude épica. Nós, a poboación, temos a maior das forzas e a maior das responsabilidades e pasan por amosar cada día qué cousas non imos tolerar. Os servizos públicos se xestionan dende as administracións pero nós decidimos cómo queremos que se xestionen e con quen.
20 sábado Nov 2021
Posted in Sin categoría
A rapazada, en xeral ten a capacidade de expresar mellor ou peor o que senten, o que pensan, os cambios aos que se viron sometidos sen posibilidade algunha de escolla e os adolescentes se viron nunha encrucillada difícil de dixerir. Só hai que imaxinar como pode sentirse un preso pero neste caso hai que engadir que non hai culpa mediante nin solución para o proceso que a súa propia idade leva aparellada. Logo están os máis cativos que non teñen a capacidade de facer unha análise consciente de todo o proceso que a COVID-19 e o confinamento supuxeron. Sí que o fan doutro xeito, cos cambios de comportamento, trastornos do sono, alimenticios, dixestivos…… que en moitos casos se agochan detrás doutras causas ou patías. E isto sumado á fonda crise do sistema sanitario e máis concretamente na atención primaria, pode ser a semente dunha cascada de casos que precisen dunha atención psicolóxica para a que tampouco está preparado o noso sistema de saúde. Tamén nisto debemos ser previsores, coidadosos e sobre todo esixentes. Os servizos públicos son un ben común, un prezado ben común que temos que defender coma se fose un fillo ou filla, unha nai ou pai…. a nosa propia familia. Como servizos públicos que son, por definición teñen que cubrir as nosas necesidades como colectivo e cando algo se converte nunha necesidade abondo extensa e o sistema non é quen de darlle cobertura, precisa dun reforzo como pouco e dunha reforma profunda cando o lóxico na xestión é ter unha folla de ruta orientada ao futuro e preparada para as situacións presentes de estrés asistencial, como pode ser calquera epidemia. Todos somos conscientes de que iso require de investimentos e que o mellor investimento é a prevención, a educación na saúde, os programas de control e seguimento…. en definitiva, todas as ferramentas que posibiliten minimizar riscos na saúde e na necesidade asistencial excesiva para a actual dotación do sistema público de saúde.
A ferramenta que reune todas esas caracteristicas é precisamente a ATENCIÓN PRIMARIA e precisamente é a que maoires carencias presenta e maiores riscos de colapso. E entramos nun bucle porque o maior problema desta situación foi a insuficiente dotación de persoal en termos xerais e especialmente na atención primaria. Os datos comparativos dentro do estado son especialmente negativos no relativo a Galiza.
https://www.redaccionmedica.com/secciones/enfermeria/espana-enfermeras-alcanzar-ratios-europeos-2451
Dentro de nuestras fronteras, las diferencias también son muy acusadas. Según los datos del INE de 2019, que recoge el informe, la ratio nacional es de 5,6 enfermeras por cada 1.000 habitantes. Tal y como subraya el presidente del Consejo General de Enfermería, Florentino Pérez Raya, “si observamos los datos desglosados por comunidades autónomas encontramos que existen grandes contrastes entre todas ellas, un dato que pone en evidencia el principio de equidad en el que supuestamente se basa el Sistema Nacional de Salud y tiene una clara repercusión en la pandemia de Covid-19”.
Como en años anteriores, Navarra es la comunidad autónoma que mayor número de enfermeras/os tiene con 8,6 enfermeros no jubilados /1.000 hab. Siendo la única comunidad autónoma que supera la media de la Unión Europea.
| España es uno de los países con menos enfermeras por cada médico del mundo |
El contraste queda puesto de manifiesto cuando lo comparamos con el dato de Galicia (5,19 enfermeros no jubilados /1.000 habitantes), Andalucía (5 enfermeros no jubilados /1.000 habitantes) o Murcia (4,59 enfermeros no jubilados /1.000 habitantes), las regiones con las menores ratios.
Por encima de la media nacional, a Navarra le siguen, con mucha diferencia 3 comunidades, País Vasco (7,69 enfermeras/os no jubiladas / 1.000 habitantes), Castilla y León (7,07 enfermeras/os no jubilados / 1.000 habitantes) y Extremadura (6,92 enfermeras/os no jubiladas / 1.000 habitantes). Asimismo, Melilla se sitúa con 7,14 enfermeras/os no jubiladas / 1.000 habitantes.
Do mesmo xeito, un maior rigor no cumprimento das medidas de precaución é un dos xeitos de non saturar o debilitado servizo. Pero non se poden agochar as eivas do sistema cargando a responsabilidade na poboación nin se pode agochar o exceso de confianza social coa deficiente atención. TODOS temos parte da responsabilidade e somos parte da mellora da situación ou cando menos, de evitar un empeoramento maior do que o sistema é quen de asumir. Por iso, MOITO SENTIDIÑO e MOITA ESIXENCIA respecto da xestión dos servizos públicos. O noso nivel de esixencia a este respecto é a base que pode garantir o mantemento dos servizos e que estén dentro duns límites de calidade dignos.
Vimos de vivir este pasado domingo unha macromanifestación en defensa da sanidade pública do noso país e poucas datas atrás outra en defensa do ensino público pola mesma e preocupante merma de persoal.
É este o futuro que queremos para os nosos fillos?! Por suposto que non! O xeito de mudar a situación é erguer a voz, amosar o descontento, o malestar e as eivas que non estamos dispostos a asumir porque é o que toca, pola crise, pola necesidade de optimizar recursos…… Isto só ten unha explicación e non debemos cometer o erro de non sopesala con seriedade: a promoción da privatización dos servizos públicos. Non hai máis que ver como se empregan os fondos públicos tanto en educación como en sanidade:
«Galicia va a arrancar el curso escolar 2021-2022 con la cifra más alta de unidades educativas concertadas de su historia. En total, la Xunta prevé transferir a las empresas privadas que gestionan centros educativos de enseñanzas no universitarias más de 276,4 millones de euros. Es decir, veinte veces más de lo que el Gobierno de Alberto Núñez Feijóo destina a becas, incluidas las universitarias.
El pasado 20 de agosto, el Diario Oficial de Galicia publicó el listado con las modificaciones del catálogo de aulas privadas subvencionadas con dinero público. Se añaden 42 unidades de infantil, primaria, secundaria y formación profesional y desaparecen 26, lo que significa un saldo positivo de dieciséis nuevas aulas concertadas.
Ya son casi 4.000. Desde que Feijóo preside la Xunta, el número de conciertos ha crecido en 140, desde las 3.836 aulas del curso 2009-2010 a las 3.976 del que está a punto de empezar, según datos de la Consellería de Educación que dirige Román Rodríguez.»
«La educación pública ha ido perdiendo peso año a año en los presupuestos de la Xunta desde que Feijóo es presidente», asegura Xesús Bermello, secrertario federal de Enseñanza de la Confederación Intersindical Galega (CIG).
O propio artigo recolle as prácticas oscurantistas en materia de transparencia respecto da comunicación do gasto público en educación que ainda sendo unha obriga a incumplen de xeito sistemático ata o punto de ter que recorrer á Valedora do Pobo para que se informe e resposte ás peticións formais sobre os orzamentos e gasto.
«Es una estrategia similar a la que están usando en la sanidad«, explica Xesús Bermello. «Cuando recortas y rebajas la calidad de los servicios, la gente busca refugio en la iniciativa privada», explica.
Unha vez mais reclamamos SENTIDIÑO e responsabilidade civil para esixir da administración autonómica que non desmantelen os servizos públicos que son a base garante da equidade e da igualdade. A igualdade que é o principio ou disposición a darlle a todas as persoas o mesmo trato sen discriminación e a equidade que a demais de contemplar o mesmo que a igualdade, contempla e considera a situación persoal de cada indivíduo. Fomentar os servizos privados en detrimento dos públicos significa perder a garantia deses principios.
13 sábado Nov 2021
Posted in Sin categoría
Dende anos atrás o Concello de Ponteareas leva madurando un proxecto no que involucrou a diferentes colectivos sociais entre os que está a FANPO. O obxectivo era deseñar un camiño escolar seguro dende o centro da vila ata o CEIP Ramiro Sabell Mosquera que pode ademais vertebrar a afluencia de alumnado cara os IES da vila (se non en todo o seu percorrido, si en parte e coa idea de chegar nalgún momento a ampliar o mesmo ata estes, de ser posible). No proceso de redacción do proxecto se fixo partícipes aos colectivos sociáis para que tiveran oportunidade de aportar puntos de vista e necesidades que puideran non ter sido contempladas. Agora estamos de norabóa pois a Deputación de Pontevedra ben de aprobar unha dotación orzamentaria para este proxecto que servirá para facelo realidade. Este proxecto cumplirá obxectivos tan diversos como a seguridade dos desprazamentos do alumnado; a promoción da vida saludable a través dos desprazamentos a pé; a desconxestión do tráfico rodado ao restar afluencia de vehículos neses desprazamentos; a socialización de alumnado e familias; o fomento da autonomía infantil ao permitirlles acudir aos centros educativos e o retorno aos seus domicilios sen as suas familias cando sexa posible ou as circunstancias o requiran sabendo que a seguridade no desprazamento será un feito, tanto no aspecto da seguridade vial como no da seguridade persoal porque sempre poden ir na compaña de outros iguais ou das familias que fan o mesmo traxecto a pé; o fomento do aforro evitando un maior consumo de combustibles; axuda ao medioambente e á loita contra o cambio climático a través do recorte da emisión de CO2. Un proxecto coma este esixe un alto grao de compromiso e complicidade entre tódalas partes implicadas: escola, concello, familias, profesorado, colectivos e asociacións. De todos depende non só fomentar o uso desta opción nos desprazamentos do alumnado se non de inculcar un bo uso da mesma para que o seu obxectivo non se desvirtue.
FANPO 